بازارهایی برای تصمیمات جمعی

در بازارهای معمول، هزینه هر کالا، مانند غذا، به مقدار که از آن می خواهید بستگی دارد. بنابر حالت معمول، اگر دو همبرگر می خواهید، باید دو برابر پرداخت کنید. فرض کنید بخواهیم درباره کالاهای عمومی نیز به همین شیوه تصمیم بگیریم. فرض کنید هر شهروندی بتواند میزان آلودگی هوا را به نسبت مبلغی که در ازایش می پردازد کم یا زیاد کند. در این صورت، بسیاری از شهروندان درخواست هایی متضاد برای تغییر این خط مشی ارائه خواند کرد؛ مگر اینکه این قیمت به شکل معقولی گزاف باشد. در یک بازار معمولی، این «مازاد تقاضا» موجب افزایش قیمت مؤثر خواهد شد. نهایتا فقط تعدادی از شهروندان که بیشتری اهمیت را برای این مسئله قائل اند (به هر دلیل که هست)، حرف آخر را خواهند زد. چنین بازاری استبداد اکثریت را با استبداد پول دارترین یا با انگیزه ترین شهروندی که حاضر است بیشتر از دیگران خرج کند، جایگزین می کند.